De Schult un dat Wäder

Dat wier up’n Dörpen maleins ‘n Schult, de heet Hoppe, un den’n künn de leiw Gott dat nie nich recht maken mit dat Wärer; bald wier’t em tau drög, bald rägen dat tauväl, bet dei leiw Gott tauletzt säd: „Taukamen Johr sast du dat Wärer sülben maken!“

So kem dat denn ok, un Schult Hoppe löt dat bald rägen, bald de Sünn schienen, un dat Kurn wüss för dull. As nu dei Aust kem, wieren all Ohrn dow, denn Schult Hoppe harr den’n Wind vergäten. Un dei is doch Hauptsak mit, wenn dat Kurn ollig bestöwt warden un Frucht bringen sall.
Siet dei Tied hett Schuld Hoppe nich werrer aewer’t Wärer klagt un is dormit taufräden wäst, as de leiwe
Gott dat makt hett.

Dat Daschendauk

Hannes Jonas, so’n Jung von soeben Johr, steiht an’n Zippendörper Strand, lett sick sien Bodderbrot smeck’n un kiekt nah dei Möwen, dei ok mal ‘n Happ’n afkriegen. Dorbi aewer hett hei so’n richtige Snappsnut. Dunn kümmt
dor ‘n ollen Mann vörbi un süht den lütten Hannes.
„Na“, seggt hei, „smeckt’t ok? Aewer segg mal, hest du kein Daschendauk?“
„Dat woll“, meint Hannes, „aewer nich taun Verleihnen.“

Nach oben scrollen